Bir gün fareler bir araya gelirler ve başlarına musallat olan bir kediden kurtulma planları yaparlar.

Pek çok fikir öne sürülür. “Keselim, öldürelim, bu diyardan gidelim.” Ancak hiçbiri kabul görmez. En sonunda genç bir fare kedinin boynuna bir çan asmayı önerir. Böylece kedi kendilerine yaklaşırken fareler çan sesini duyacak, kedinin geldiğinin farkına varacak ve kaçabileceklerdir. Bu öneri fareler arasında büyük heyecan yaratır. Fareler alkışlarla öneriyi onaylar.

Bu arada bir köşede sessizce onları dinlemekte olan yaşlı bir fare ayağa kalkar ve bu önerinin çok zekice olduğunu, başarılı olacağından hiç kuşkusu olmadığını belirtir. “Fakat” der, “Kafamı bir soru kurcalıyor. Aramızdan kim kedinin boynuna çanı asacak?”

Bizim toplumumuzda da kendi yuvasında siyaset üretmeye çalışan çok fare vardır. Kediden kurtulmak için bir sürü senaryolar üretilir. İnsanlar âlemindeki fareler ve kedilerde durum hayvanlar âlemindeki kadar doğal ve samimi işlemez. Kedi çok akıllıdır, her bir fare inine birden fazla adam sokar. Hatta onları inin lideri pozisyonuna getirir. 

O yüzden kedinin adamı dışındaki farelerin istekleri, arzuları, öfkeleri ve fikirleri inin liderine takılır. Kedi ile işbirliği halinde olan lider fareler, verdikleri her kurban yerine geride kalanlara kaliteli peynir yedirme vaadi ile oyalar durur.

Aslında fareler de kedi gibi akıllı olabilir. Liderlerinin kedinin adamı olduğunu çözer,  onlar da köpekle iş birliği yapabilir. Bizlerde kedi ve köpek kavgalarını izlemenin keyfine koyuluruz.

Aslında ne kedi, ne de fare olmaya gerek yok. İnsan olduğunu anlamak ve insan gibi davranmak bireyleri de, toplumu da kurtarır. “Fare ya da kedi olmayı alışkanlık haline getirenler nasıl normale döner?” diyorsanız “hepsine birer zil takalım” derim.

Onlara da şu türküyü önerelim;

Hey seni yerler yerler, seni ham yapar bu zilliler.
Yaylanmadan yürü, yoksa günah bizden gider.