Biri gazeteciden ya da gazetelerden yakınıyorsa; muhakkak bir sıkıntısı vardır.
Bu topluma bir yamuğu olmuş ve gazeteciler bunu haber yapmış, gazetelerde yayımlamıştır.

Kuyruk acısını çıkarmanın yolunun, yanlışını deşifre eden gazeteciye kötülük etmekten geçtiğini sanır.
Oysa yapması gereken hatasını tekrarlamamak ve başından geçenden ders çıkartmaktır.

Aslında gazeteciye teşekkür etmesi gerekir. “Bana eksiğimi hatırlattınız, hatamı fark etmemi sağladınız” demelidir.
Diyenler de oluyor. Ama yüzü eşek derisi bağlayanlar, deve kiniyle gazeteciye ve gazetecilere saldırır.

Bu zatlar önce gazetecileri birbirine düşürmeye çalışır. Olmadı kendi gazetelerini ve gazetecilerini türetirler. Sanki doğru siyasetçi, doğru işadamı, doğru bürokrat ya da doğru insan olmayı başarmış gibi; türettiklerine doğru gazeteci, doğru gazete imajı yüklemeye çalışırlar.

Oysa doğru tektir. O da gazeteci dosttur. Gerçek gazeteci toplumun dostu, topluma yanlış yapanların da uyarıcısıdır. Uyarılmaya ve eleştirilmeye bile tahammülü olmayanlar gazetecileri ve gazeteleri düşman olarak algılayabilir.
Sakıncası yok.
Gerçek gazeteler ve gazeteciler bunların oyunlarına ve gazlarına gelmez.

Bilirler ki; en çok altın sarraflar çarşısında satılır.
Onlara düşen de sahte altın satan sarraflarla aynı kefeye konmamak için dik durmaya devam etmektir.

Çünkü sahtekarlar geçicidir.