Yanık bir teşekkür

Önceki akşam Sarnıç ve Kırkışık köylerinin ortasında çıkan yangının söndürme çalışmalarından bahsedecektim. Yangına ne denli ve ciddi bir müdahalede bulunulduğunu, helikopterler ve uçakların ne kadar hızlı bir şekilde gelip gittiklerinden söz edecektim. Bölgemizde yangına müdahalede hız sınırının en üst seviyeye geldiğini, bu sistemi sağlayan ve işletenlere teşekkür borçlu olduğumuzu bildirecektim.

Yazıya tam başlayacaktım ki, yazarımız Arif Ali Uyguç aradı, “Karpuzlu Güney Köyü’nde yangın çıkmış, bizim de zeytinliğimiz yanıyormuş. Büyük olduğunu söylediler” dedi. Hemen yola koyulduk. Hem habere gidecektik hem de çok sevdiğimiz Arif Ağabeyimizin üzüntüsüne ortak olacaktık.

Yola koyulduk, biraz gittikten sonra çalan telefonun diğer ucunda ağlamaklı halde eşim vardı, “Hemen annemlere git, bizim çocuk yanmış!” diye haykırıyordu. 5 dakika sonra Gülce’nin yanındaydık. Üzerine çay dökülmüş ve bacakları yanmıştı. Apar topar hastaneye getirdik. Acil serviste ilk müdahaleyi stajyer Berkay ve diğer görevliler yaptı. Başhekim Çocuk Cerrahisi Uzmanı Op. Dr. Demirtaş’ın muayene ve müdahalesi ile kızımın yanıkları sarıldı. Çok şükür ikinci derece bir yanıktı. O’nu eve bırakıp işimize devam ettik. 

Güney Köyü’ne doğru hızla yol aldık. “Karadağ” adındaki koca bir dağ kül olmuştu. Her ne kadar çabuk ve etkili müdahalede bulunulsa da rüzgârın etkisi ile alevleri durdurmak kolay değildi. Yüzlerce zeytin ağacı ve onlarca dönüm alan kül oldu. Özverili çalışmalar sayesinde daha da büyümeden söndürüldü. Çıkış sebebi ise ihmalin ta kendisiydi. İki yıldır sürekli birbirine çarpan elektrik tellerinin kıvılcımı koca bir dağı yok etmişti. Vatandaşın şikâyetlerine rağmen bu tellerin çaresine bakılmaması da sorumsuzluk örneğiydi.

Neyse; son iki günde gördük ki, hayatın içinde yangınlar ve yanıklar da var. Ama bunlara karşı canla başla mücadele eden kahramanlar da. İşleri o kadar zor ki; anlatılmaz yaşanır. Bize de sadece onlar için dua ve teşekkür etmek kalır.