Sınırın sınırsızlığı

“Hizmette sınır yok.”
Her şey bu sloganla başladı; sonra çözülüp gittik.
Sandık ki verilen hizmetin karşılığı bizden istenmeyecek.
Belki de sandığımız gibi olduğu için bu hale geldik.
Ana babamıza bakmak için devletten maaş almaya başladık; sanki onlara bakmak bizim görevimiz değilmiş gibi.
Yıllarca bir kuruş BAĞ-KUR primi yatırmadan yaşımızı doldurduk, devletten emekli olmak için kredi bekledik; sanki diğer yatıranlar enayiymiş gibi.
Çözülme böyle sürüp gitti, devam da ediyor.
Çevremiz de benzer aymazlıklarımızın eseri olarak gözümüzün önünde duruyor.
Pazartesi, Çarşamba ve Cuma günleri çöpleri toplamak için her eve iki tane çöp bidonu dağıtıldı; onları alıp erzak vb. koymak için evin bir köşesine koyduk. Çöpleri yine naylon torbalarda evlerin önüne bıraktık. Evlerimizin önü çöplük gibi oldu. Sanki o sokakta, o evde biz yaşamıyormuşuz gibi.
Kuvayı Milliye Müzesi yaptırttık; unuttuk gitti. Dışarıda olan akrabalarımıza, arkadaşlarımıza müzeyi anlatmaya gerek görmedik ve onca yatırım orada atıllaşmaya doğru gidercesine duruyor. Sanki müzede yaşatılmaya çalışılan Patagonyalıların dedelerinin yaşadıklarıymış gibi.
Tarihi evlerimizi ardı arkasına yıkıyor, yerine mimarisinin nereden alındığı bilinmeyen evler yapılıyor. Müzeye gösterdiğimiz ilgisizliğimizi mimari değeri ölçülemeyecek o evlerimize de gösteriyoruz. Sanki o evleri bizim atalarımız yapmamış gibi.
En iyi yaptığımız kahve köşelerinde ‘ahkâm kesmek.’
“Belediye çalışmıyor.”
“Belediye işçi çıkarıyor.”
“Belediye partililerini işe alıyor.”
"Belediye şunu yapıyor, bunu yapmıyor."
Konuşup duruyoruz; yaptıklarımıza bakmıyoruz.
Sınırımızın sınırını bilmeyecek kadar koptuk kendimizden, yaşantımızdan ve çevremizden.
Yazı biraz belediyeyi öven bir yazı gibi mi oldu?
Hiçte bile…
Yakında Asar Parkına gittiniz mi?
O parka her iki yılda bir yüzbinlerce lira para harcanıyor; oturma yerleri tamir ediliyor ve çevre düzenlemesi yapılıyor..
Gidip görseniz yazdıklarıma; ‘az bile yazmışsın’ dersiniz.