“Çaylarımızı içelim, gidersin” dedi tamirci.
Eğreti taburelere çöktüler.
“Biraz para harcadın ama değdi.”
“Babam bununla kaza yapmıştı, biliyorsun” dedi Genç Adam.
“Biliyorum, kazadan iki gün önce bana gelmişti; frenlerini kontrol etmiştim.”
O ara tamirhanenin duvarında asılı gibi duran televizyondan spikerin sesi çevreye buz havası estiren habere başladı:
“Maden ocağında kalan son cesetler çıkartılıp sahiplerine teslim edildi.”
“Allah rahmet eylesin” dedi tamirci.
“Bacağının biri kesilmiş, ben askerdim” dedi Genç Adam.
“Yüzde 80 çalışamaz raporu almışlar, emekli edilmiş.”
“Az bir emekli maaşı alıyor olmalı.”
“Allah bereket versin” dedi Genç Adam.
“Aç kalmıyor ailemiz. Biliyorsun işe girdim. Dün ilk maaşımı aldım. Ben de takviye ederim bundan sonra.”
“Lastikleri değiştirdik” dedi tamirci konuyu değiştirmek ister gibi.
“İki yıl arkana bakmaz binersin.”
“Yeter bu bana” dedi Genç Adam.
“Aldığımız maaş belli. Büyüklerimizden öğrendik; ayağımızı yorganımıza göre uzatacağız.”
Çayları içip kalktılar.
“Abi eline sağlık, ben kaçayım.”
“Otursaydık biraz” dedi tamirci.
“Gideyim Abi. Marketten bir tavuk alıp anneme götüreceğim. Akşam yemeğe yetiştirsin. Bir tane de küçük altın alayım, diyorum; para da biriktirmem lazım.”
“Ne kadar alıyorsun?”
“Asgari ücret.”
Durdu, tamircinin yüzüne baktı.
“İnsanın kendi kazandığı parayı harcaması ne kadar güzel bir şey abi” dedi gülümseyerek.
“Allah işini rast getirsin” dedi tamirci.
“Sağ ol Abi.”
Genç Adam bisikletine binim mutlulukla pedal çevirirken spiker yeni bir habere başlamıştı:
“Cumhurbaşkanlığı köşküne alınan bin liralık bardaklar spekülasyonlara neden olmaya devam ediyor.”
ÖNEMLİ NOT: Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir.