İlk Resim Öğretmenim

“Ne iş yapıyorsunuz?” 
“Ne iş olsa yaparım Abi!”
“Oldu, tamam.”
“Ne oldu Abi?”
“Abi ‘ne iş olsa yaparım’ diyorsan, ‘hiçbir işi doğru dürüst yapamıyorsun’ demektir.”

Ciddiye almazsınız bu tip insanları; artık ciddiye alınmıyorlar.
Hoş, geçmişte de ciddiye alınmıyordu bu gibi insanlar.
Onlara ‘Tutunamayanlar’ diyoruz.

“Thomas A. Edison da onlardan biriydi” mi diyeceksiniz?
Hani; bir şeyi icat etmişsin. Kur fabrikasını, çalış, kazan paranı. İcat ettiğin şeyi bir köşeye at, başka bir işe başla; tutarsızlık.
Ondan söz etmiyoruz elbette.

Yaptığı işi gerçekten adam gibi, ciddiye alarak, sürdürümlü yapanlar iz bırakanlar olarak anılıyor.
Çine’de bunun birçok örneği var; yaşamışlar, yapmışlar ve adıyla işi özdeşleşmiş; anılıyorlar.

Hidayet Yavaşoğlu’nu okumuşsunuzdur. Adam, birçok ilki yaşatmış Çine’ye, Çineliye.
Dikiş nakış kursu açmış; onlarca kez. Çineli kadınlara dikiş makinesini kullanmasını öğretmiş.
“Makine satmak için yapmış” diyeceksiniz. Hiç de değil.
Kamyon da satmış ama şoförlük kursu açmamış adam.
Sinemayı getirmiş Çine’ye.
Yavaşoğlu’nun yaptıkları saymakla bitmez.
Onun gibi insanlar çok değildir toplumda.

Osman Zeki Yıldırım…
Aydın’da Ortaokulda ilk resim öğretmenimdi Osman Öğretmen; Onun da ilk öğrencilerindenimdir.
İlk karakalem çalışmayı onda gördüm ben.
Harika renkli boya fırçası, mükemmel kara kalemi vardı Yıldırım Öğretmenimin.
Yaptığı kutsal meslek kendisine parasal olarak yetmediği için ek bir iş yapan ilk öğretmenimdir benim Osman Zeki Yıldırım.

Tabelacıydı O.

Çineli esnafa, ticari tabelanın önemini ve gerekliliğini öğreten ilk insandır O.

Şimdiki gibi; bilgisayara yaz, komut ver; çıktısını al, yapıştır teknolojisi yoktu o zamanlar.

Tabelayı boya; ölçülere ayır, harfleri önce çiz, sonra boyayla üzerine yaz ve gölgele, falan, filan. Günlerce uğraşırdı 100 x100 bir tabelayı yazmak için. Sanat yaptı, sanatını üç kuruş kazanmak için tüketti gitti Osman Öğretmen.

Vefat etti.
İz bıraktı.

Nur içinde yat Osman Zeki Öğretmenim.

Seni saygıyla anıyorum.