İletişimde  en  önemli  ilkelerden  biri,kişiyi  kişilik olarak  kabul  etmektir. Sevgi  de  saygı  da  kabul  etmekle  başlar. Dolayısıyla  sevmek,saygı  duymak  kişiyi  olduğu  gibi  kabullenmede  önemli  rol  oynar. Sevilmeyen,saygı  duyulmayan  kişi  kabul  edilemez  ve  dolayısıyla  da  iletişim  kurulamaz. Anne  babalar da  çocuklarını  aynı  şekilde  değerlendirmelilerdir. Çünkü  her  birey  kendine  özgü  davranış  biçimine  sahiptir. Aileler  her  çocuğun  kendine  özgü  bir  kişiliği  olduğunu  ve  ona  göre  hareket  edilmesi  gerektiğini  bilmelidir.

Anne-babalar  çocuklarını  oldukları  gibi  kabul  etmelidirler.Ç ocuklar  yanlış  yapabilirler,b aşarısız olabilirler. Ama  her şeye  rağmen  onlar anne-babaların  en  değerli  varlıklarıdır, değer  gördükleri  belirtilmeli  ve  bu  çocuklara  hissettirilmelidir. Çünkü  çocuklar  yanlış  yaptıklarında, başarısız  olduklarında  kabul  edilmeyen  şey  davranışıdır,çocuğun  kendisi   değildir.Bu da  çocuklara  özellikle  hissettirilmelidir.Bu  şekilde   anne-baba   desteğini  arkasına  alan  çocuk, toplumda  hem  daha  toleranslı  hem  de   daha  affedici  rol  üstlenebilecektir.

Anne-babalar  çocukları  konuşurken  mutlaka  dinlemelidirler. Konuşan   bir  bireyi  dinlemek, ona  değer  vermektir. Dinlemek ; konuşanı  öylesine  değil  dikkatli,onay   sözcükleiyle,jest  ve  mimiklerle  dinlemektir. Yani  konuşana  ne  kadar önemsendiği,     kabul  edildiği  hissini  vermektir.Bu şekilde dinlemek  iletişimi  pekiştirir.Hem  çocuklarda  dinlemeyi  öğrenmelidir. Çocukların  dinlemeyi  öğrenmesi  için  önce  anne-babalar  bu  davranışı  yaparak  örnek  olmalıdırlar.Çocuklarınızı dinlerken onları anladığınızı,onayladığınızı  jest  ve  mimiklerinizle,davranışlarınızla  onlara  hissettirin.

Çocuğunuzu  kabul  ettiğinizin  önemli  göstergelerinden  biri   çocuklarınızla  empati  kurmaktır. Empati; kişinin  kendisini  karşısındakinin  yerine  koymasıdır.Kişinin  kendisini  başkasının  yerine  koyması  ise; kişinin  olayları  çok  yönlü  değerlendirmesi, karşısındakini  doğru  anlamasıdır.Anne-babalar  eğer  çocuklarını  doğru  anlamak  istiyorlarsa  kendilerini  çocuklarının  yerine  koymalıdırlar. Çocuklar  yanlış  bir  davranış  sergilediklerinde  yetişkinler  genelde  anne-babalar onları  eleştirirler. Oysa çocukların  yaptıklarını  eleştirmeden  bu  davranışı  neden  ve  hangi  gerekçeyle  yaptığı  sorgulanmalıdır.Çünkü  çocuk  yaptığı  davranışı  mutlaka  kendince  doğru  yaptığına  inanır. Nedeni  anlaşılmadan  çocuğu  eleştirmek  çocuğu  olumsuz  etkileyebilir .Anne-babasından  empati  kurmayı  öğrenen  ve  bu  yöntemle  yetişen  çocuklarda  empati  yetisi  gelişir  ve  daha  sağlıklı  ilişkiler  kurarlar.

Anne-babalar  çocuklarını  kabul  ettiklerini  onlara  karşı  dürüst  ve  saygılı  olmakla  da  gösterirler. Çocuklarına  yapma  dedikleri  davranışı  eğer  kendileri   yapıyorsa  bu  saygılı  ve  dürüstçe  bir  davranış  değildir. Bu  durum  çocukta  olumsuz  etki  yapar  ve  çocuk  yapma  denilen  davranışta  ısrar  edebilir. Unutulmamalıdır ki  çocuklar  anne-babalarını  örnek  alırlar  ve  anne-babasından  destek  alan  çocuklar  kendinden  daha  emin ,daha  özgüvenle işlerini  yürütür ve  hayatta  daha  başarılı  olur.