Çocuklar, hiç kuşkusuz ailelerin en değerli varlıkları.Ama hiç düşünüyor muyuz, onlara ne kadar zaman ayırdığımızı?

Çocuğuna zaman ayırmak , onunla oynamak, onun dersleriyle ve sorunlarıyla ilgilenmek bir anne-babanın en önemli görevi. Bazen anne-babalar çalışma hayatından, günlük işlerin yoğunluğundan, stresinden çocuklarına fazla zaman ayıramıyorlar.İş yerindeki sorumluluklar, sorunlar, günlük işler bazen ağır gelebiliyor. Ama her şeyin bir çözümü oluyor ve yeniden işleyiş istenildiği gibi devam ediyor. İşle ilgili sorunları iş yerinde bırakmak ve eve gelince aile bireyleriyle ilgilenmek, onlara zaman ayırmak kişiyi hem ruhsal yönden rahatlatıyor, hem de ertesi gün kafasını toparlamış olarak işe gitmesini sağlıyor. İşimizi hayatımızın odak noktası yapmak da zaten doğru bir davranış değil.

Çocuklarımıza zaman ayırmak onlara hediye almaktan daha önemli ve yararlı. Bazı anne-babalar çocuklarına zaman ayıramadıklarında suçluluk duygusu hissediyorlar ve çocuklarına hediyeler alarak bu duyguyu bastırmaya çalışıyorlar. Bu da çocukların şımarmasına ve gittikçe doyumsuzlaşmasına neden oluyor. Aslında çocuklara zaman ayırmak için olağan dışı şeyler yapmaya da gerek yok. Birlikte parka gitmek, yemek yemek, alışveriş yapmak, yemek pişirirken ve sofrayı hazırlarken küçük yardımlar istemek, oyun oynamak gibi günlük işler zengin paylaşımlar olacaktır. Eğer çok yorgunsanız çocuğunuza bunu açıklayıcı bir biçimde, mesela “ Bu akşam ben de seninle oyun oynamayı çok istiyordum ama çok yorgunum ve biraz dinlenmeye ihtiyacım var. ” şeklinde anlatabilir veya “ Daha az yorucu bir etkinlik yapalım. ” diyebilirsiniz. Birlikte her anınızı oyun vakti olarak değerlendirmek değil de belirli zamanları oyun vakti olarak ortaklaşa belirlemek de iyi bir yöntem olabilir.

Unutmamalıyız ki biz çocuklarımıza nasıl davranırsak, neyi öğretirsek, neyi aşilarsık onlar da büyüdüklerin de bize öyle davranacaklardır. Yaşlandığımızda ve yardıma,ilgiye ihtiyacımız olduğunda biz onlara çocukken nasıl davrandıysak onlar da bize öyle davranacaklardır.