Bu anne-baba tutumunda çocuklarla ilgili tüm konularda kararlar aile tarafından alınır. Hatta arkadaşlarının belirlenmesine bile aile müdahale eder. Mükemmeliyetçi anne-baba tutumunda merkezde çocuk vardır. Çocuk herşey den üstün tutulur ve ailede herkes çocuğun etrafında döner. Genelde varlıklı ailelerde bu duruma daha sık rastlanır. Bu aileler her türlü imkanı çocuklarının yetişmesi için seferber ederler. Çocuklarının yetişmesi hususunda hiçbir şeyi esirgemeyen bu ailelerin, çocuklarından beklentileri de oldukça yüksektir. Çocuklarına her türlü imkanı sunarken kesin bir başarı da beklerler. Başarı gelmediğinde ise, yaptıkları özveriyi ve harcamaları çocukların başlarına kakarlar. Bu davranış çocukları oldukça olumsuz etkiler. 

Çocuk bu duruma düşmemek için kendinden çok ailesi için çaba harcamaya başlar ve ailesi için başarı uğraşı verir. Ancak ailesi tarafından yapılanların sürekli başına kakılması çocuğu hem içine kapanmaya hem de sürekli kendisini kontrol altında tutmaya zorlar. Bu duygu ve düşünce bilinçaltında kendisinin acımasız bir bireye dönüşmesine bile neden olabilir. Çocuk sürekli gördüğü baskıdan kardeşlerine, arkadaşlarına ve çevresine acımasız davranabilir. Bu çocukların tek gayesi ve tek mutluluk aracı vardır, o da kendilerinden çok anne-babalarını mutlu edebilmektir. Başarısız olduklarında ise hayal kırıklığına uğrarlar ve kendilerini kolay kolay toparlayamazlar.  

Mükemmel çocuk yetiştirmenin aslında belli kuralları yoktur. Çocuk yetiştirmenin en önemli kuralı çocukla vakit geçirerek çocuğu tanımak ve anlamaktır. Anne-babalar çocuklarını iyi tanıdıklarında ve anladıklarında, çocuklarına karşı ne şekilde davranmaları gerektiğini de öğrenirler.Her çocuğa aynı şekilde davranmak mümkün olmayabilir.Çünkü aynı anne-babadan olan iki çocuk arasında dahi kişilik özellikleri bakımından farklılıklar görülebilir.Dolayısıyla çocuk eğitimi çocuğun yapısıyla da ilgilidir.Çocuğun yapısını da en iyi anne-babalar ve çevresindeki yetişkinler anlayabilir.