Dengesiz ve kararsız anne-baba tutumunda gerek anne - baba gerekse çocuklar arasında sıkı bir bağ olmadığı gibi sağlıklı bir ortam da yoktur. Annenin ve babanın dengesiz ve kararsız yapıları nedeniyle çocuklar zaman zaman ne şekilde davranacaklarını kestiremezler. Çünkü çocukların yaptığı kimi davranışlar bazen görülmezken bazen de aşırı derecede cezalandırılabilir. Mesela; Baba, yorgun olmadığı ve sakin olduğu bir günde “uygun” gördüğü bir davranışı, yorgun ve gergin olduğu bir günde “uygun olmayan” bir davranış olarak görür.  
    
Bu anne-baba tutumunda çocuklar çok sık anne-babaları arasında kalırlar. Babanın kesin olarak koyduğu kuralları anne esnetirken annenin hayır dediğine baba evet diyebilir. Çocuklar, çok iyi birer gözlemci oldukları ve en iyi gözlemledikleri kişiler ise anne ve babaları olduğu için bu durumun farkına varmaları çok zaman almaz. Bu durumun farkına varan çocuk duruma göre ya annesine ya babasına gider. Anne-baba arasındaki bağ zayıf olduğu için çocuk hem anneyi hem de babayı kullanabilir. Çocuk bu şekilde her iki duruma göre de hareket etmeyi öğrenip bunu alışkanlık haline getirdiğinden yetişkin olduğunda toplumda ciddi sıkıntılarla karşılaşabilir. Sürekli bu şekilde duruma göre hareket ettiği için kararsız bir yapıya sahip olur, aynı zaman da doğruları da yanlışlardan ayıramaz. Dolayısıyla sürekli birilerine göre hareket etmiş olur, toplumda bağımsız bir şekilde yer alamaz ve özgün fikirleri olmadığı gibi olanları da savunamaz.  

Dengesiz ve kararsız anne-baba tutumu çocuğun kişilik gelişimini baltalar. Bu tutum sonucunda çocuklarda iç çatışmalar ve huzursuzluklar gelişir, ardından dengesiz ve tutarsız bir yapının oluştuğu gözlenir. Dengesiz ve kararsız anne-baba tutumuyla yetişen çocuklar toplumda asla kendince bir yaşam alanı oluşturamazlar. Karar vermekte çoğu zaman güçlük yaşarlar. Nelerin doğru, nelerin yanlış olduğunu, neleri yapıp, neleri yapmamaları gerektiğini öğrenemeyebilirler. Yetişkin olduklarında çevresindeki baskın karakterlere göre hareket ederler ve kendi istedikleri şekilde değil onların hoşlarına gidebilecek şekilde davranışlarda bulunurlar. Kendileri daha çok silik ve her koşulda ödün veren bir birey olarak toplumdaki yerlerini alırlar.