Bazı anne-babalar çocuklarına özgüven aşılayalım derken çocuklarını kendini beğenmiş, ukala, yüksek egolu çocuklar olarak yetiştirebiliyorlar. Bu tür anne-babalar çocuklarına prens, prenses muamelesi yapar, çocuklarını her yerde ön plana çıkarmaya çalışır, çocuklarının her istediğini alır, çocuğunu fazla serbest bırakır ve bunları yaparken de hep çocuğuna özgüven aşıladıklarını sanırlar. Halbuki bu tavırlar çocuğun gelecekte kibirli, öfkeli, kıskanç, bencil bir kişiliğe  sahip  olmasına  neden  olur.  Böyle anne-babalar çocuklarının okulda ve arkadaşları arasında yaptığı olumsuz davranışları kolay kolay kabullenmezler. Çocuğunun öğretmeni çocuğun yanlış bir davranışını anlatınca:’Aaaaaaa… Hayır, yanlışınız var. Nasıl olur? Benim çocuğum  öyle  bir şey  yapmaz.’ derler  ve  bu  konuda  zor  ikna  olurlar. Aynı şekilde  misafir  geldiğinde  ya da  misafirliğe  gittiklerinde  ‘Benim çocuğum  asla  şöyle  yapmaz, böyle yapmaz derler. Zaten genelde  konuları  çocuklarıdır. Çocuklarının başarısı, sınavları, yarışmaları… Kendi  çocukları  diğer  çocuklara  göre  hep  bir  adım  öndedir  ve  öyle  olmalıdır. Çocuklarının  başarısıyla  gurur duymak  her  anne-babanın  hakkıdır  ama  her şeyin  bir  sınırı  olması  gerekir. Sürekli  kendisinden, ailesinden, başarılarından  bahseden insanlar  toplumda  pek  sevilmezler. Böyle  anne-babaların  çocukları  egoları  yüksek  olduğu  için  arkadaşları  tarafından da  sevilmezler. Çünkü  derslerde, oyunlarda  hep  ön  planda  olmak  isterler, kurallara uymakta  zorlanırlar.  İstekleri  kabul  olmayınca  da  mutsuz  olurlar  ve  genelde  suçu  karşı  tarafta  bulurlar.  Bu  da  ileriki  hayatlarında  doyumsuz  ve  mutsuz  olmalarına  ve  hayal  kırıklıkları  yaşamalarına   neden  olur.

Aslında  egosu  yüksek  çocuklar  yetiştiren  anne-babalar  çocuklarının  hatalarını  kabul  etmeyerek  çocuklarına  karşı  dürüst  davranmamış  olurlar. Yani  olaylara  tarafsız  bakmazlar.  Oysa  ki    dürüstlük  çocuk  yetiştirmede  çok  önemli  bir  kavramdır. Egosu  yüksek çocuklar  da  bu  nedenle  olaylara  tarafsız  bakamaz  ve  suçu  hep karşı  tarafta  bulurlar.     
 
Özgüveni  yüksek  çocuklar  arkadaşları  arasında  uyumlu  davranışlar  sergilerler,  her  zaman  ön  planda  olmak  için  çaba  sarf  etmezler. Yanlış  bir  davranışları  olduğunda  bunu  kabul  ederler, hayatta  başarı  kadar  başarısızlığın  da  olduğunu  öğrenmişlerdir. Aynı  şekilde  anne-babaları  da  çocukları  yanlış  bir  davranış  yaptığında  bunu  kabul  eder, çocuklarıyla  bu  konuda  konuşur, ona  yaptığı  yanlış  davranışı  anlatır  ve  çocuğuna  karşı  dürüst  davranmış  olur. Özgüvenli çocuklar mutlu olmayı, hayattan  zevk almayı bilirler, olaylara  tarafsız  bakarlar ve asla doyumsuz değildirler, paylaşımcı, hoşgörülü, saygılı ve özverili olurlar.